Sur la ŝtonplena
vojo
“Mi ne foriros de vi kaj ne forlasos vin.” –
Paŭlo / Hebreoj, 13 : 5.
La parolo de la
Sinjoro aludas ne nur la subtenadon de la fizika vivo ĉe la ŝtonplena suprenirejo al la
spirita altiĝo.
Multe pli ol la
fizikan, ni bezonas la panon spiritan.
Se la ĉeloj de
la fiziologia kampo suferas malsaton kaj postulas ordinaran supon, la bezonoj
kaj deziroj, impulsoj kaj emocioj de la animo estigas kelkfoje senmezurajn afliktojn,
postulante pli riĉan nutron spiritan.
Estas momentoj
de profunda laceco ĉe la plej internaj el niaj rezervoj.
La energio
ŝajnas elĉerpita kaj la espero retiriĝas en apation. Ombro ekestas en nia interno, kvazaŭ densa
nokto nin envolvus.
Kaj simile al la
Naturo sub la nokta mantelo, malgraŭ ke ni disponas fontojn de kompreno kaj florojn de
bonvolemo en la vasta teritorio de la animinterna lando, ĉio restas vualita
per la nebulego de nia maltrankvilo.
Sed eĉ tiam la
Ĉiokompatema tute ne forlasas nin en la mallumo de niaj ŝanceliĝoj kaj elreviĝoj. Kiel Li
lumigas la brilegajn stelojn en la altaĵo, montrante la stelplenajn irejojn de
l’ firmamento al la devojiĝintoj sur tiu ĉi mondo, tiel same Li ekflamigas, sur
la ĉielo de niaj idealoj, novajn konvinkojn kaj pli noblajn aspirojn, por ke la
spirito ne perdiĝu en sia irado al la supera vivo.
“Mi ne foriros
de vi kaj ne forlasos vin” -- promesas la Dia Boneco.
Nek soleco, nek
forlasiteco.
La Ĉiela
Providenco senĉese prigardas . . .
Ni do konservu
la konsolan certecon, ke ĉian ŝtormon sekvas trankvila atmosfero kaj ke post
nokto nepre venas tagiĝo.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Libro: Viva Fonto”,
ĉapitro 41.
Na senda
escabrosa
“Nunca te
deixarei, nem te desampararei.” – Paulo. (Hebreus, 13:5.)
A palavra do
Senhor não se reporta somente à sustentação da vida física, na subida pedregosa
da ascensão.
Muito mais que
de pão do corpo, necessitamos de pão do espírito.
Se as células do
campo fisiológico sofrem fome e reclamam a sopa comum, as necessidades e
desejos, impulsos e emoções da alma provocam, por vezes, aflições desmedidas,
exigindo mais ampla alimentação espiritual.
Há momentos de
profunda exaustão em nossas reservas mais íntimas.
As energias
parecem esgotadas e as esperanças se retraem apáticas. Instala-se a
sombra, dentro de nós, como se espessa noite nos envolvesse.
E qual acontece
à Natureza, sob o manto noturno, embora guardemos fontes de entendimento e
flores de boa-vontade, na vasta extensão do nosso país interior, tudo permanece
velado pelo nevoeiro de nossas inquietações.
O
Todo-Misericordioso, contudo, ainda aí, não nos deixa completamente relegados à
treva de nossas indecisões e desapontamentos. Assim como faz brilhar as
estrelas fulgurantes no alto, desvelando os caminhos constelados do firmamento
ao viajor perdido no mundo, acende, no céu de nossos ideais, convicções novas e
aspirações mais elevadas, a fim de que nosso espírito não se perca na viagem
para a vida superior.
“Nunca te
deixarei, nem te desampararei” – promete a Divina Bondade.
Nem solidão, nem
abandono.
A Providência
Celestial prossegue velando...
Mantenhamos,
pois, a confortadora certeza de que toda tempestade é seguida pela atmosfera
tranqüila e de que não existe noite sem alvorecer.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Livro: Fonte
Viva, Cap.: 41.
Nenhum comentário:
Postar um comentário