RACIO
197. – En la spirita sfero, kiel oni rigardas
la posedaĵon de la surtera kulturo?
– En la
nevidebla sfero, ĉiuj esprimoj de la homa kulturo estas taksataj kiel sankta
kolekto da klopodoj de la planeda homo en ties kontinuaj, respektindaj laboroj.
Sed estas necese
reliefigi, ke sur ĉi tiu “alia flanko” de la vivo, via kultura pozicio estas
konsiderata kiel proceso, ne kiel celo, ĉar ĉi tiu kuŝas en la perfekta saĝo,
glora sintezo de la animo, edifinta sin mem tra ĉiuj okazoj de laboro kaj studo
en la materia ekzistado.
Inter la surtera
kulturo kaj la spirita saĝo estas eksteror- dinara diferenco, kiun oni bezonas
konsideri. La unua ŝanĝiĝas ĉiutage kaj varias laŭ vidpunkto de la individuoj,
kiuj estas ĝiaj eksponantoj, en la plej evidentaj karakteroj de nekonstanteco;
la dua tamen estas la dia, pura kaj netransdonebla scio, kiun la animo amasigas
dum sia marŝo survoje al la senmorta vivo.
198. – Ĉu la
racionalismo povas garantii la evoluadon sur la Tero?
– Per si mem la
racionalismo ne povas efektivigi tiun grandiozan penadon, des pli, ĉar ĉiuj
centroj de la surtera kulturo jam de longe tro misuzas tiun koncepton. Ĉe iliaj
ekscesoj ni rimarkas ian respektindan civilizacion kondamnita al amaraj ruinoj.
La racio sen la sento estas malvarma kaj senkompata, same kiel la numeroj, kaj
la numeroj povas esti faktoroj de observado kaj registrado de aktiveco, sed ili
neniam kreis la vivon. La racio estas nepre necesa bazo, sed sole nur la sento
kreas kaj edifas. Tial la konkeroj de humanismo neniam malaperos tra la evoluaj
procesoj de la Homaro.
199. – Ĉu la
Racio eble malbezonos la Fidon?
– La homa racio
ankoraŭ estas tre malforta kaj ne povos malbezoni la kunhelpon de la fido, ĝin
prilumanta, por la solvo de la grandaj, sanktaj problemoj de la vivo.
Pro la disigo de
ili ambaŭ, sur la vivovojoj, ni vidas ja la surteran homon en la terura
labirinto de mizero kaj detruo.
Pro la malsaĝeco
de la racio, sen la dia lumo de la fido, la forto faras siajn lastajn provojn
por alproprigi al si ĉiujn konkerojn de la mondo.
Vi tro parolis
pri racio kaj tamen vi restas plu en la detrua milito, kie nur iradas mizeraj
venkitoj; vi elmontris la plej altajn signojn de inteligento, sed mobilizas
vian tutan konon por la senkompata buĉado; vi predikis la pacon, kaj fabrikis
hommortigajn kanonojn; vi pretendis esti solvinta la sociajn problemojn,
intensigante la konstruadon de prizonoj kaj bordeloj.
Tia estas la
progreso de la racio sen la fido, kie la homoj perdiĝas en senglora, sencela
lukto.
200. – Kie oni lokalizu la originon de la
deturnoj de la homa racio?
– La origino de
tiu malekvilibro kuŝas en la dizertado de la pastraro en la diversajn ekleziojn
fonditajn konforme al la instruoj de Kristanismo. Kaŝante la veron, por ke
superregu la ekonomiaj interesoj de ĝiaj malvirtaj elmontrantoj, la religiaj sektoj
okazigis la degeneradon de la fido, pro absoluta manko de kunlaboro kun la
prudento, sur la senfina vojo de la vivokonkeroj.
201. – En la
kadro de la raciaj valoroj, ĉu Scienco kaj Filozofio sin kompletigas reciproke,
celante la realigojn de la spirito?
– Ili ambaŭ kompletiĝas
sur la kampo de la mondaj aktivecoj, same kiel du grandaj riveroj, kiuj,
servante al diversaj regionoj en la sfero de produktado nepre necesa por la
vivotenado, kuniĝas ĉe difinita punkto de la fluejo por kune enflui en la saman
oceanon, kiu estas tiu de la saĝo.
202. – Ĉu en la
problemo de la esplorado estas limoj por apliko de la racionalismaj metodoj?
– Tiuj limoj
ekzistas ne nur por la apliko, sed ankaŭ por la observo; tiuj limoj dependas de
la spiritaj fortoj, regantaj la planedan evoluon, obee al la konveno kaj stato
de morala progreso de la homoj.
Tial la limoj de
la tiel nomataj pozitivaj aplikoj kaj analizoj ĉiam akompanas kaj ĉiam sekvos
la spiritan evoluadon de la Spiritoj enkarniĝintaj sur la Tero.
203. – Kiel oni
juĝu la racionalistojn, fierantajn pri siaj surteraj realigoj, per kiuj ili
pretendas trovi lastajn, definitivajn valorojn?
– Tiuj, kiuj
fieras pri io, preskaŭ ĉiam falas en la izolisman egoismon, ilin apartigantan
disde la universa plano, sed tiuj, amantaj sian penon ĉe la aliulaj efektivigoj
aŭ la sanktan kontinuecon de la aliulaj verkoj, ĉe sia propra aktiveco, neniam
konservas absurdajn pretendojn kaj neniam limigas sian evolusferon, ĉar la
profundaj energioj de la spiritoj sanktigas al ili la sincerajn penojn, ilin
kondukante al la grandaj faroj, tra la noblaj vojoj de la inspiro.
Libro: La Konsolanto.
Emmanuel / Chico
Xavier
RAZÃO
197 – Como se
observa, no plano espiritual, o patrimônio da cultura terrestre?
Todas as
expressões da cultura humana são apreciadas, na esfera invisível, como um
repositório sagrado de esforços do homem planetário em seu labores contínuos e
respeitáveis.
Todavia, é
preciso encarecer que, neste “outro lado” da vida, a vossa posição cultural é
considerada como processo, não como fim, porquanto este reside na perfeita
sabedoria, síntese gloriosa da alma que se edificou a si mesma, através de
todas as oportunidades de trabalho e de estudo da existência material.
Entre a cultura
terrestre e a sabedoria do espírito há singular diferença, que é preciso
considerar. A primeira se modifica todos os dias e varia de concepção nos
indivíduos que se constituem seus expositores, dentro das mais evidentes características
de instabilidade; a segunda, porém, é o conhecimento divino, puro e
inalienável, que a alma vai armazenando no seu caminho, em marcha para a vida
imortal.
198 – Pode o
racionalismo garantir a linha de evolução da Terra?
Para si só, o
racionalismo não pode efetuar esse esforço grandioso, mesmo porque, todos os
centros da cultura terrestre têm abusado largamente desse conceito. Nos seus
excessos, observamos uma venerável civilização condenada a amarguradas ruínas.
A razão sem o sentimento é fria e implacável como os números, e os números
podem ser fatores de observação e catalogação da atividade, mas nunca criaram a
vida. A razão é uma base indispensável, mas só o sentimento cria e edifica. É
por esse motivo que as conquistas do humanismo jamais poderão desaparecer nos
processos evolutivos da Humanidade.
199 – Poderá a
Razão dispensar a Fé?
A razão humana é
ainda muito frágil e não poderá dispensar a cooperação da fé que a ilumina,
para a solução dos grandes e sagrados problemas da vida.
Em virtude da
separação de ambas, nas estradas da vida, é que observamos o homem terrestre no
desfiladeiro terrível da miséria e da destruição.
Pela insânia da
razão, sem a luz divina da fé, a força faz as suas derradeiras tentativas para
assenhorear-se de todas as conquistas do mundo.
Falastes
demasiadamente de razão e permaneceis na guerra da destruição, onde só
perambulam miseráveis vencidos; revelastes as mais elevadas demonstrações de
inteligência, mas mobilizais todo o conhecimento para o morticínio sem piedade,
pregastes a paz, fabricando os canhões homicidas; pretendestes haver
solucionado os problemas sociais, intensificando a construção das cadeias e dos
prostíbulos.
Esse progresso é
o da razão sem a fé, onde os homens se perdem em luta inglória e sem-fim.
200 – Onde
localizar a origem dos desvios da razão humana?
A origem desse
desequilíbrio reside na defecção do sacerdócio, nas várias igrejas que se
fundaram nas concepções do Cristianismo. Ocultando a verdade para que
prevalecessem os interesses econômicos de seus transviados expositores, as
seitas religiosas operaram os desvirtuamento da fé, fixando a sua atividade,
por absoluta ausência de colaboração com o raciocínio, no caminho infinito de
conquistas da vida.
201 – No quadro
dos valores racionais, Ciência e Filosofia se integram mutuamente, objetivando
as realizações do espírito?
Ambas se
completam no campo das atividades do mundo, como dois grandes rios que,
servindo a regiões diversas na esfera da produção indispensável à manutenção da
vida, se reúnem em determinado ponto do caminho para desaguarem, juntos, no
mesmo oceano, que é o da sabedoria.
202 – No
problema da investigação, há limites para aplicação dos métodos racionalistas?
Esses limites
existem, não só para a aplicação, como também para a observação; limites esses
que são condicionados pelas forças espirituais que presidem à evolução
planetária, atendendo à conveniência e ao estado de progresso moral das
criaturas. É por esse motivo que os limites das aplicações e das análises chamadas
positivas sempre acompanham e seguirão sempre o curso da evolução espiritual das
entidades encarnadas na Terra.
203 – Como
apreciar os racionalistas que se orgulham de suas realizações terrestres, nas
quais pretendem encontrar valores finais e definitivos?
Quase sempre, os
que se orgulham de alguma coisa caem no egoísmo isolacionista que os separa do
plano universal, mas, os que amam o seu esforço nas realizações alheias ou a
continuidade sagrada das obras dos outros, na sua atividade própria, jamais
conservam pretensões descabidas e nunca restringem sua esfera de evolução,
porquanto as energias profundas da espiritualidade lhes santificam os esforços
sinceros, conduzindo-os aos grandes feitos através dos elevados caminhos da
inspiração.
Livro: O
Consolador.
Emmanuel / Chico
Xavier.
.jpg)
Nenhum comentário:
Postar um comentário