Juneco / Mocidade

Juneco

“Sed forkuru de junulaj voluptoj, kaj sekvu justecon, fidon, amon, pacon, kune kun tiuj, kiuj vokas la Sinjoron el pura koro.” – Paŭlo / II TIMOTEO, 2 : 22.

Tiuj, kiuj sin turnas al la junularo, preskaŭ ĉiam atribuas al ili tiel grandan povon, ke la junuloj fine dronas en plena senkonsileco, trompitaj kaj malatentaj. Oni atendas de ili la savon de ĉio.

Ni konsentas pri iliaj vastaj ebloj, sed ni ne povas forgesi, ke ĝuste tiu periodo de la surtera ekzistado prezentas la plej grandan nombron da bezonoj koncerne al orientado.

La junulo povos kaj ja faros multon, se tiuj, maljuniĝintaj en la spertado, ne forlasos lin en liaj laboroj. Nenion novan li starigos, se li ne profitos el la klopodoj de tiuj, kiuj pli frue laboris. En ĉio li dependos de siaj antaŭuloj.

La junecon oni povas kompari al esperplena forveturo de ŝipo por grava vojaĝo. La infaneco estis la preparo, la maljuneco estos la alveno.

Ĉiuj etapoj postulas la instruojn de la spertaj maristoj, per kiuj oni lernas aranĝi kaj fini la vojaĝon kun la dezirinda sukceso.

Necesas konvene protekti la junulan intelekton kaj neniel proponi al la junuloj perspektivojn de iluzia superregado.

Ne ĉiam la junulaj deziroj estas signo de estonta sekureco.

La junularo povos fari multon, sed ili en ĉio sekvu “justecon, fidon, amon, pacon, kune kun tiuj, kiuj vokas la Sinjoron el pura koro”.

Emmanuel / Chico Xavier.

Libro: Vojo, Vero kaj Vivo - ĉapitro 151.

Mocidade

“Foge também dos desejos da mocidade; e segue a justiça, a fé, o amor e a paz com os que, de coração puro, invocam o Senhor.” - Paulo / 2ª EPÍSTOLA A TIMÓTEO, capítulo 2, versículo 22.

Quase sempre os que se dirigem à mocidade lhe atribuem tamanhos poderes que os jovens terminam em franca desorientação, enganados e distraidos.

Costuma-se esperar deles a salvaguarda de tudo.

Concordamos com as suas vastas possibilidades, mas não podemos esquecer que essa fase da existência terrestre é a que apresenta maior número de necessidades no capítulo da direção.

O moço poderá e fará muito se o espírito envelhecido na experiência não o desamparar no trabalho. Nada de novo conseguirá erigir, caso não se valha dos esforços que lhe precederam as atividades. Em tudo, dependerá de seus antecessores.

A juventude pode ser comparada a esperançosa saída de um barco para viagem importante. A infância foi a preparação, a velhice será a chegada ao porto. Todas as fases requisitam as lições dos marinheiros experientes, aprendendo-se a organizar e a terminar a viagem com o êxito desejável.

É indispensável amparar convenientemente a mentalidade juvenil e que ninguém lhe ofereça perspectivas de domínio ilusório.

Nem sempre os desejos dos mais moços constituem o índice da segurança no futuro.

A mocidade poderá fazer muito, mas que siga, em tudo, “a justiça, a fé, o amor e a paz com os que, de coração puro, invocam o Senhor.

Livro: Caminho, Verdade e Vida, cap. : 151.

Emmanuel / Chico Xavier.