SUR LA VOJO – Johano Maas

Iradis foje mi sur voj’ malglata, 

Sed ĉiam supren, sen respir’ kaj halto; 

Rompita korpo, vesto distaŭzata, 

Tre malproksima la celita alto!

Jam longan tempon disŝiriĝis ŝuoj, 

Piedoj nudaj sangis kontraŭ ŝtonojn; 

Sed spite ĉion, malgraŭ ĉiaj skuoj, 

Mi ne rezignis la ĉielajn donojn.

La sun’ brulegis kaj muĝadis vento, 

Tifono mem el forno de l’ infero; 

Kvazaŭ la volbo de la firmamento 

Sufoke pezis sur la brust’ de l’ Tero.

Mi tamen pluen kaj furiojn ridis, 

Pli altan celon mi en koro nutris; 

Feliĉa, kiu mizeraĵojn bridis, 

Indulg’ al homo, kiu viva putris!

11/4/1961 / JOHANO MAAS.

Porto Carreiro Neto.

Libro: Mediuma Poemaro.