União do princípio espiritual e da matéria / Kuniĝo de la spirita principo kun la materio

União do princípio espiritual e da matéria

10. Devendo a matéria ser o objeto do trabalho do espírito para o desenvolvimento das suas faculdades, seria necessário que ele pudesse agir sobre a matéria, razão pela qual ele veio habitá-la, assim como o lenhador habita a floresta. A matéria tendo que ser, ao mesmo tempo, objeto e instrumento do trabalho, Deus, ao invés de unir o espírito à pedra rígida, criou, para o seu uso, corpos organizados, flexíveis, capazes de receber todos os impulsos da sua vontade e de se prestarem a todos os seus movimentos.

Assim, o corpo é simultaneamente o envoltório e o instrumento do espírito e, à medida que este adquire novas aptidões, reveste um envoltório adequado ao novo gênero de trabalho que deve realizar, assim como se dá a um operário ferramentas menos grosseiras, à medida que ele é capaz de fazer uma obra mais delicada.

11. Para ser mais exato, é preciso dizer que é o próprio espírito que modela o seu envoltório, adequando-o às suas novas necessidades. Ele o aperfeiçoa, desenvolve e completa o seu organismo à medida que experimenta a necessidade de manifestar novas faculdades; em uma palavra, ele o talha de acordo com a sua inteligência. Deus lhe fornece os materiais, cabendo a ele empregá-los. É assim que as raças mais adiantadas têm um organismo, ou, se preferirem, uma ferramenta mais aperfeiçoada do que as raças mais primitivas. Assim também se explica o cunho especial que o caráter do espírito imprime aos traços fisionômicos e às linhas do corpo.

12. A partir do momento em que um espírito nasce para a vida espiritual, ele deve, para o seu progresso, fazer uso das suas faculdades, inicialmente rudimentares. É por isso que reveste um envoltório adequado ao seu estado de infância intelectual, envoltório que ele deixa para se revestir de um outro, à medida que as suas forças vão aumentando. Ora, como existiram mundos em todos os tempos e esses mundos deram origem a corpos organizados, próprios para receberem espíritos, em todos os tempos os espíritos encontraram, qualquer que fosse o seu grau de adiantamento, os elementos necessários à sua vida carnal.

13. O corpo, sendo exclusivamente material, sofre as vicissitudes da matéria. Depois de funcionar por algum tempo, ele se desorganiza e se decompõe. O princípio vital, não encontrando mais o elemento para a sua atividade, se extingue, e o corpo morre. O espírito, para quem o corpo privado de vida dali em diante torna-se inútil, deixa-o, como se deixa uma casa em ruínas, ou uma roupa imprestável.

14. O corpo, portanto, não passa de um envoltório destinado a receber o espírito, assim sendo, pouco importa a sua origem e materiais com que é construído. Seja ou não uma criação especial, não resta dúvida de que o corpo do homem é formado dos mesmos elementos que formam o corpo dos animais e é animado pelo mesmo princípio vital, ou, por outra, é aquecido pelo mesmo fogo, iluminado pela mesma luz e sujeito às mesmas vicissitudes e às mesmas necessidades. Este é um ponto sobre o qual não há contestação.

Levando-se em consideração apenas a matéria, e abstraindo-se o espírito, o homem não possui nada que o distinga do animal; mas tudo muda de aspecto quando se faz uma distinção entre a habitação e o habitante.

Um grande senhor, esteja ele numa choupana ou vestido como um camponês, não deixará de ser um grande senhor. O mesmo acontece com o homem: não é a sua vestimenta de carne que o situa acima do bruto e dele faz um ser à parte, é o seu ser espiritual, o seu espírito.

Livro: A Gênese – Allan Kardec, cap. XI.

Kuniĝo de la spirita principo kun la materio

10. – Ĉar la materio devas servi al la Spirito kiel objekto de lia prilaboro, cele al la disvolviĝo de liaj kapabloj, necesis, ke li povu agi sur ĝin. Ja tial li venis loĝi en ĝi, kiel la lignohakisto loĝas en la arbaro. Kaj ĉar la materio devis samtempe esti objekto kaj instrumento de laboro, Dio, anstataŭ kunigi la Spiriton kun la rigida ŝtono, kreis, por lia uzado, korpojn organizitajn, flekseblajn, kapablajn ricevi la impulsojn de lia volo kaj plenumi ĉiujn liajn movojn.

La korpo estas do samtempe la envolvaĵo kaj la instrumento de la Spirito, kaj laŭmezure kiel li akiras novajn kapablojn, li sin vestas per envolvaĵo adekvata al la nova speco de laboro, kiun li devas plenumi, same kiel oni liveras al laboristo malpli krudan instrumenton, laŭgrade kiel li kapablas fari pli rafinitan laboron.

11. – Por esti pli preciza, necesas diri, ke la Spirito mem formas sian envolvaĵon kaj ĝin adaptas al siaj novaj bezonoj; li ĝin perfektigas kaj al ĝi disvolvas kaj kompletigas la organismon, laŭgrade kiel li spertas la bezonon manifesti siajn novajn kapablojn; unuvorte, li ĝin alfaras laŭ sia intelekto. Dio al li liveras la koncernajn materialojn: lin koncernas ilia utiligo. Ja tial la progresintaj rasoj havas organismon, aŭ se oni preferas, cerban aparaton pli perfektan ol tiu de la primitivaj rasoj.

Ankaŭ tial klariĝas la speciala stampo, kiun la karaktero de la Spirito donas al la fizionomiaj trajtoj kaj al la korpaj teniĝoj.

12. – Naskiĝinte por la spirita vivo, la Spirito devas, por progresi, uzi siajn komence rudimentajn kapablojn; jen kial li surmetas envolvaĵon adekvatan al sia stato de intelekta infaneco, kiun envolvaĵon li forlasas por surmeti alian, laŭgrade kiel kreskas liaj fortoj. Nu, ĉar en ĉiuj tempoj ekzistis mondoj, kaj tiuj mondoj ebligis la naskiĝon de organizitaj korpoj taŭgaj por loĝigi Spiritojn, en ĉiuj tempoj la Spiritoj, kia ajn la grado de ilia progreso, trovis la elementojn necesajn al sia enkarna vivo.

13. – Estante ekskluzive materia, la korpo suferas la ŝanĝojn de la materio. Post kelkatempa funkciado ĝi malorganiziĝas kaj malkomponiĝas. Ne plu disponante elementojn por sia aktiveco, la vivoprincipo estingiĝas kaj la korpo mortas. La Spirito, por kiu la korpo senigita je la vivo estas de nun senutila, ĝin forlasas, kiel oni forlasas ruiniĝintan domon aŭ sentaŭgan vestaĵon.

14. – La korpo do estas nenio alia ol envolvaĵo destinita enloĝigi la Spiriton.  Ĉe ĉi tiu punkto, malmulte gravas ĝia origino kaj la materialoj, el kiuj ĝi estas farita. Ĉu la homa korpo estas, aŭ ne, ia speciala kreaĵo, tio tamen ne malpli veras, nome ke ĝi konsistas el la samaj elementoj kiel tiu de la bestoj, ke ĝin animas la sama vivoprincipo, aŭ, alivorte, ĝin varmigas la sama fajro, same kiel ĝi estas prilumata de la sama lumo kaj submetita al la samaj sortoŝanĝoj kaj bezonoj: jen tute ne kontestebla afero.

Se oni konsideras nur la materion, abstraktante la Spiriton, la homo havas nenion, kio lin distingus de la besto.

Ĉio tamen ŝanĝiĝas, se oni faras distingon inter la loĝejo kaj la loĝanto. Ĉu li troviĝas en kabano, ĉu li estas vestita kiel kampulo, nobela sinjoro tute ne ĉesas esti nobela sinjoro. La samo okazas rilate al la homo: ne lia karna vesto lin lokas super la bruto kaj faras el li apartan estaĵon, sed ja lia spirita esto, lia Spirito.

Libro: La Genezo – Allan Kardec, ĉap. XI