TRANSIĜO / TRANSIÇÃO - 1

 TRANSIĜO

 146. – Ĉu estas fatala la momento de la morto?

 Esceptinte memmortigon, ĉiuj kazoj de elkarniĝo estas antaŭe ordonitaj de la spiritaj fortoj, gvidantaj la homan aktivecon sur la Tero.

Klarigante al vi tiun escepton, ni konsideru, ke, se la homo estas sklavo de la eksteraj kondiĉoj de sia vivo en la mondo, li male estas ja libera en sia intima mondo. Jen la motivo, kial, tenante en sia plano de provoj la tenton dizerti el la elaĉeta, reboniga vivo, li prenas sur sin penigan ŝuldon, ruinigante sin mem kaj detruante siajn proprajn energiojn.

La edukado kaj la prilumado de nia intimo estas la amo al la sanktejo de Dio en nia animo. Kiu ilin efektivigas en si mem, en la profundo de la interna libereco, tiu povas ŝanĝi la determinismon de la materiaj kondiĉoj de sia ekzistado, ĝin altigante ĝis la lumo kaj la bono. Kiuj tamen ekstermas siajn proprajn energiojn, tiuj atencas kontraŭ la dia lumo, brilanta en ili mem. El tio rezultas la komplekso de iliaj doloraj ŝuldoj.

Kaj ankoraŭ ekzistas la malrapidaj, gradaj memmortigoj, kaŭzitaj de la ambicio aŭ inerteco, de trouzo aŭ nesingardemo, ĉiuj tiel danĝeraj por la vivo de la animo, kiel tiuj spektaklecaj, okazantaj inter la mondoluktoj.

Jen la motivo, kial la instruantoj de la enkarniĝintoj multajn fojojn avertas pri ĉiama bezono de preĝo kaj viglo, por ke siaj amikoj ne fiasku ĉe la tentoj.

147. – Ĉu la morto kaŭzas neatenditajn ŝanĝojn kaj certajn rapidajn aliiĝojn, kiel dezirinde?

La morto ne havigas statojn miraklajn al nia konscienco.

Elkarniĝi estas ŝanĝi sian sferon, kvazaŭ iu translikiĝus de unu urbo al alia, tie en la mondo, kaj tiu fakto tute ne aliigus al li la malsanojn aŭ la virtojn pro la nura modifo de la eksteraj aspektoj. Estas grave, ke ni nur rimarku la ampleksiĝon de tiuj aspektoj, komparante la surteran sferon kun tiu de la agado de la elkarniĝintoj.

Prezentu al vi homon, kiu translokiĝas de sia vilaĝo en modernan metropolon. Kiel li kondutos, se li ne estos bone preparita por la devoj de sia nova vivo?

La komparo estas ja modesta, sed ĝi servas por klarigi, ke la morto ne estas salto en la Naturo. La animo daŭrigos sian evoluan iradon sen iaj eksterordinaraj mirakloj.

La du mondoj, videbla kaj nevidebla, interprenetras, kaj, se la homo estas nekapabla percepti la sferon de la nemateria vivo, estas pro tio, ke lia sensorio kapablas kapti nur iujn perceptojn, kaj dume al li ne estas eble trairi la mallarĝan fenestron de la kvin sentumoj.

148. – Kion la elkarniĝinta homo esperas jam en la unuaj tempoj de sia transtomba vivo?

La elkarniĝinta animo nature serĉas siajn aktivecojn preferatajn en la rondoj de la materia vivo, obee al la alligiteco, ĝuste tiel, kiel okazas en la socioj de via mondo.

Ĉu viaj urboj ne estas plenaj de asocioj, kluboj kaj tutaj klasoj kuniĝantaj kaj sindikataniĝantaj kun difinitaj celoj, por komunaj interesoj de pluraj individuoj? Ĉu tie ne brakumas unu la alian la aĝiotistoj, la politikistoj, la komercistoj, la pastroj, ĉiu grupo, celanta defendi siajn proprajn interesojn?

La elkarniĝinta homo aflikte serĉas, en la Spaco, la grupojn pensantajn kiel li mem, por ke li povu daŭrigi la saman specon de vivo, kiun li forlasis sur la Tero. Tenante tamen pri pasiaj, malvirtaj estuloj, ilia menso retrovos materiajn obsedojn, nome tiujn de la mondo, alkoholaĵo, ktp, obsedojn fariĝantajn ilia ĉiumomenta morala turmentego, en la sferoj plej proksimaj al la Tero.

De tio la neceso, ke ni rigardu ĉiujn niajn surterajn aktivecojn, kiel taskon preparan por la spirita vivo, estante nepre necesa por nia transtomba feliĉo, ke ni tenu nian koron ĉiam puran.

149. – Tuj post la morto, ĉu la homo liberiĝinta de la materia envolvaĵo povas ĝui la kuneston de siaj amataj estuloj, kiuj antaŭiĝis al li en la transtombo?

Se lia surtera ekzistado estis ia apostolado de laboro kaj amo al Dio, la transiro de la tera al la spirita sfero estos ĉiam milda.

En tiaj kondiĉoj li povos tuj renkonti tiujn spiritojn, kiuj estis objekto de lia amemo sur la Tero, se ili troviĝos sur la sama nivelo de evoluo. Ia dolĉa feliĉo kaj ia eterna ĝojo ekestas en tiuj amikaj, afablaj koroj post la amaraĵoj de la disiĝo kaj longedaŭra foresto.

Sed tiuj, kiuj liberiĝas de la Tero saturitaj de obsedemo pro la pasemaj posedaĵoj de la mondo kaj tuŝitaj de la ombro de la nekompreneblaj ribeloj, tiuj ne trovos tre rapide siajn amatajn estulojn, kiuj antaŭvenis al ili en la tombo. Iliaj perceptoj limigitaj al la malluma atmosfero de iliaj pensoj kaj iliaj negativaj valoroj malebligas al ili la dolĉajn plezurojn de la rerenkontiĝo.

Estas ja pro tio, ke vi plurfoje rimarkas, ke suferantaj, konsternitaj Spiritoj aspektas kvazaŭ estuloj forlasitaj kaj forgesitaj de la superega boneco, sed kiuj, efektive, estas forlasitaj de si mem, pro sia persistemo en la malbono, en la krima intenco kaj en la malobeo al la sanktaj planoj de Dio.

150. – Ĉu estas eble, ke post la morto la spiritistoj suferos konsternitecon?

– La morto ne kaŭzas konsternitecon al la rekta konscienco nek al la koro, ŝatanta la veron kaj la amon de tiuj, kiuj vivis sur la Tero nur por kulturi la praktikadon de la bono en ĝiaj diversaj formoj kaj laŭ la plej diversaj kredoj.

La kristana spiritisto ne rigardu sian titolon de lernanto de Jesuo kiel nuran etikedon, konsiderante la evangelian admonon: “Kaj al kiu multo estas donita, el tiu estos multo postulata”, preparante sin per la scioj kaj la bonfaroj, ĉe la mondaj spertoj, por sia estonta vivo, kiam la nokto de la tombo malfermos antaŭ liaj spiritaj okuloj la vidon je vero, en la irado al la senmorta vivo.

Libro: La Konsolanto.

Emmanuel / Chico Xavier.

TRANSIÇÃO

146 – É fatal o instante da morte?

Com exceção do suicídio, todos os casos de desencarnação são determinados previamente pelas forças espirituais que orientam a atividade do homem sobre a Terra.

Esclarecendo-vos quanto a essa exceção, devemos considerar que, se o homem é escravo das condições externas da sua vida no orbe, é livre no mundo íntimo, razão por que, trazendo no seu mapa de provas a tentação de desertar da vida expiatória e retificadora, contrai um débito penoso aquele que se arruína, desmantelando as próprias energias.

A educação e a iluminação do íntimo constituem o amor ao santuário de Deus em nossa alma. Quem as realiza em si, na profundeza da liberdade interior, pode modificar o determinismo das condições materiais de sua existência, alcançando-a para a luz e para o bem. Os que eliminam, contudo, as suas energias próprias, atentam contra a luz divina que palpita em si mesmos. Daí o complexo de suas dívidas dolorosas.

E existem ainda os suicido lentos e gradativos, provocados pela ambição ou pele inércia, pelo abuso ou pela inconsideração, tão perigoso para a vida da alma, quanto os que se observam, de modo espetacular, entre as lutas do mundo.

Essa a razão pela qual tantas vezes se batem os instrutores dos encarnados, pela necessidade permanente de oração e de vigilância, a fim de que os seus amigos não fracassem nas tentações.

147 – Proporciona a morte mudanças inesperadas e certas modificações rápidas, como será de desejar?

A morte não prodigaliza estados miraculosos para a nossa consciência.

Desencarnar é mudar de plano, como alguém que se transferisse de uma cidade para outra, aí no mundo, sem que o fato lhe altere as enfermidades ou as virtudes com a simples modificação dos aspectos exteriores. Importa observar apenas a ampliação desses aspectos, comparando-se o plano terrestre com a esfera de ação dos desencarnados.

Imaginai um homem que passa de sua aldeia para uma metrópole moderna.

Como se haverá, na hipótese de não se encontrar devidamente preparado em face dos imperativos da sua nova vida?

A comparação é pobre, mas serve para esclarecer que a morte não é um salto dentro da Natureza. A alma prosseguirá na sua carreira evolutiva, sem milagres prodigiosos.

Os dois planos, visível e invisível, se interpenetram no mundo, e, se a criatura humana é incapaz de perceber o plano da vida imaterial, é que o seu sensório está habilitado somente a certas percepções, sem que lhe seja possível, por enquanto, ultrapassar a janela estreita dos cinco sentidos.

148 – Que espera o homem desencarnado, diretamente, nos seus primeiros tempos da vida de além-túmulo?

A alma desencarnada procura naturalmente as atividades que lhe eram prediletas nos círculos da vida material, obedecendo aos laços afins, tal qual se verifica nas sociedades do vosso mundo.

As vossas cidades não se encontram repletas de associações, de grêmios, de classes inteiras que se reúnem e se sindicalizam para determinados fins, conjugando idênticos interesses de vários indivíduos? Aí, não se abraçam os agiotas, os políticos, os comerciantes, os sacerdotes, objetivando cada grupo a defesa dos seus interesses próprios?

O homem desencarnado procura ansiosamente, no Espaço, as aglomerações afins com o seu pensamento, de modo a continuar o mesmo gênero de vida abandonado na Terra, mas, tratando-se de criaturas apaixonadas e viciosas, a sua mente reencontrará as obsessões de materialidade, quais as do dinheiro, do álcool, etc., obsessões que se tornam o seu martírio moral de cada hora, nas esferas mais próximas da Terra. Daí a necessidade de encararmos todas as nossas atividades no mundo como a tarefa de preparação para a vida espiritual, sendo indispensável à nossa felicidade, além do sepulcro, que tenhamos um coração sempre puro.

149 – Logo após a morte, o homem que se desprende do invólucro material pode sentir a companhia dos entes amados que o precederam no além-túmulo?

Se a sua existência terrestre foi o apostolado do trabalho e do amor a Deus, a transição do plano terrestre para a esfera espiritual será sempre suave.

Nessas condições, poderá encontrar imediatamente aqueles que foram, objeto de sua afeição no mundo, na hipótese de se encontrarem no mesmo nível de evolução. Uma felicidade doce e uma alegria perene estabelece-se nesses corações amigos e afetuosos, depois das amarguras da separação e da prolongada ausência.

Entretanto, aqueles que se desprendem da Terra, saturados de obsessões pelas posses efêmeras do mundo e tocados pela sombra das revoltas incompreensíveis, não encontram tão depressa os entes queridos que os antecederam na sepultura. Suas percepções restritas à atmosfera escura dos seus pensamentos e seus valores negativos impossibilitam-lhes as doces venturas do reencontro.

É por isso que observais, tantas vezes, Espíritos sofredores e perturbadas fornecendo a impressão de criaturas, desamparadas e esquecidas pela esfera da bondade superior, mas, que, de fato, são desamparados por si mesmos, pela sua perseverança no mal, na intenção criminosa e na desobediência aos sagrados desígnios de Deus.

150 – É possível que os espiritistas venham a sofrer perturbações depois da morte?

A morte não apresenta perturbações à consciência reta e ao coração amante da verdade e do amor dos que viveram na Terra tão-somente para o cultivo da prática do bem, nas suas variadas formas e dentro das mais diversas crenças.

Que o espiritista cristão não considere o seu título de aprendiz de Jesus como um simples rótulo, ponderando a exortação evangélica – “muito se pedirá de quem muito recebeu”, preparando-se nos conhecimentos e nas obras do bem, dentro das experiências do mundo para a sua vida futura, quando a noite do túmulo houver descerrado aos seus olhos espirituais a visão da verdade, em marcha para as realizações da vida imortal.

Livro: O Consolador.

Emmanuel / Chico Xavier.