Pensu kaj parolu
pri la bono.
Kaluminio nun
pezis sur geedzoj sen infanoj.
La ĵaluzema edzo
suferis pro la sciigoj de anonimaj leteroj kaj en la oficejo, kie li laboradis,
unu aŭ alia kolego murmuris, venenante liajn orelojn:
- ŝi estas nur
masko.
- ŝi ne meritas
respekton.
- mi vidis ŝin en
malĉasta domo.
- evitu tiun
virinon.
En tiu tago, tiu
sugestiebla edzo eksciis pere de klaĉema kolego, ke viro tre intime konversaciis
kun ŝi ĉe la pordo de la domfundo.
La kompatinda
sin armis, forlasis sian laboron kaj iris al ŝi, kaj, ĉar li tuj ne trovis ŝin
hejme, li galhumora eliris sur la straton.
Dum du horoj,
kiuj ŝajnis al li longa tempo da morala agonio, li serĉis ŝin tra stratoj kaj
placoj, imagante plej terurajn bildojn.
Li ŝvitkovrita
kaj menskonfuzita revenis em sian loĝejon. Vidinte signojn, ke ŝi revenis, li
senbrue piedpinte eniris...
Ĉe fermita pordo
de la ĉambro li ekhaltis kaj surprize aŭdis voĉon de sia edzino plurfoje
diranta: “mia amo”, “mia kareso”, “Kia ĝojo vidi vin”, “ĝis fine ni estas kunaj”.
La laboristo
furioza kaj nepriresponda prenas revolveron, transpaŝas la pordon kaj ne meditante
eĉ sekundon, ekpafis kontraŭ la liton.
Nur poste, do
malfrue, li eksciis ĉion. Lia edzino, kiu sekrete distribuis kariton, estis
elirinta kun sia maljuna onklo kaj gajnis hundeton, kiun ŝi kompateme
karesis...
***
Ĉiufoje, kiam
viaj oreloj devos rimarki supozatajn malvirtojn aŭ kulpojn de tiu aŭ tiu alia
persono, pensu kaj parolu pri la bono, certa pri tio, ke malbono, kia ajn ĝi
estas, ne indas vian atenton kaj alportas profiton al neniu.
Libro: Feliĉaj
la Simplaj.
Valérium / Waldo
Vieira.
PENSE E FALE NO
BEM
A calúnia pesava
agora sobre o casal sem filhos.
O esposo,
ciumento, sofria a pressão de cartas anônimas e, na oficina em que trabalhava,
um que outro companheiro deitava murmurações, a envenená-lo pelos ouvidos:
— Ela é máscara
simplesmente.
— Não merece
respeito.
— Eu a vi numa
casa de perversão.
— Fuja dessa
mulher.
Nesse dia, o
marido sugestionável veio a saber, por um colega maledicente, que um homem
conversava em grande intimidade com ela à porta dos fundos.
Armou-se o
infeliz, deixou o serviço e correu a vê-la, e, porque não a encontrasse de
pronto, em casa, saiu à rua, de ânimo azedo.
Por duas horas,
que lhe pareceram longo tempo de agonia moral, procurou-a, através de ruas e
praças, mentalizando quadros de estarrecer.
Suarento e
dementado, voltou ao recanto doméstico. Notando sinais de que ela voltara,
entrou de manso, pé ante pé...
Junto à porta
cerrada do aposento, estacou e ouviu, surpreso, a voz da esposa, a repetir
várias vezes: “meu amor”, “meu carinho”, “que alegria de ver-te”, “até que
enfim estamos juntos”.
Furioso e
irresponsável, o operário saca do revólver, vara a porta e, sem um segundo de
meditação, descarrega a arma sobre o leito.
Só depois,
tarde, porém, veio a saber de tudo. A senhora, que em secreto distribuía a
caridade, havia saído com seu velho tio e ganhara um cachorrinho, ao qual
afagava, enternecida...
* * *
Sempre que os
seus ouvidos forem chamados a notar supostos defeitos ou faltas dessa ou
daquela pessoa, pense e fale no bem, na certeza de que o mal, seja ele qual
for, não é digno de atenção, nem traz proveito algum.
Livro: Bem-Aventurados os Simples.
Valérium / Waldo
Vieira.
Nenhum comentário:
Postar um comentário