Parolado.
Invitite prelegi
pri kritiko, oratoro kun malgranda pakaĵo sub la brako aperis em plenplena
aŭditorio.
Salutante la
ĉeestantojn, li forprenis la librojn kaj la akvujon de sur la tablo kaj tie
lasis nur la blankan tubon.
Li silente
ŝaltis intensluman lampon, ornamis la tablon per dekoj da perloj alportitaj en
la pakaĵo kaj per pluraj dekduoj da floroj prenitaj el proksimaj korboj.
Tuj poste li
eltiris el sako plurajn neesprimeble belajn porcelanaĵojn, kiuj montras edifajn
figurojn, kaj artisme envicigis ilin.
Post tio li
kuŝigis sur la tablo ekzempleron de la Nova testamento kun orita kovrilo.
Poste li kun
ĉies miro metis lacerton em karafon.
Nur tiam li
ekparolis, demandante:
- Kion vi vidas
ĉi tie, miaj fratoj?
Kaj la
ĉeestantaro diversopinie respondis:
- Beston!
- Naŭzan lacerton!
- Larvon!
- Malgrandan monstron!
Post kelkaj
momentoj da atendado, La oratoro deklaris:
- Tia estas la
detruanta kritikemo, miaj amikoj! Vi ne vidis la silkan liliecan tablotukon,
nek la florojn, nek la perlojn, nek la multekostaĵojn, nek la Novan
Testamenton, nek la brilegan lumon, kiun mi ŝaltis... Vi nur vidis la etan
lacerton...
***
Kaj ridetante,
li finis:
- Mi havas
nenion alian por diri...
Libro: Feliĉaj
la Simplaj.
Valérium / Waldo
Vieira.
A CONFERÊNCIA
Convidado a
fazer uma preleção sobre a crítica, o conferencista compareceu ante o auditório
superlotado, sobraçando pequeno fardo.
Após
cumprimentar os presentes, retirou os livros e a jarra d’água de sobre a mesa,
deixando somente a toalha branca.
Em silêncio,
acendeu poderosa lâmpada, enfeitou a mesa com dezenas de pérolas que trouxera
no embrulho e com várias dúzias de flores colhidas de corbelhas próximas.
Logo após,
apanhou da sacola diversos “biscuits” de inexprimível beleza, representando
motivos edificantes, e enfileirou-os com graça.
Em seguida,
situou na mesa um exemplar do Novo Testamento em capa dourada.
Depois, com o
assombro de todos, colocou pequenina lagartixa num frasco de vidro.
Só então
comandou a palavra, perguntando:
— Que vedes
aqui, meus irmãos?
E a assembléia
respondeu, em vozes discordantes:
— Um bicho!
— Um lagarto
horrível!
— Uma larva!
— Um pequeno
monstro!
Esgotados breves
momentos de expectação, o pregador considerou:
— Assim é o
espírito da critica destrutiva, meus amigos! Não enxergastes o forro de seda
lirial, nem as flores, nem as pérolas, nem as preciosidades, nem o Novo
Testamento, nem a luz faiscante que acendi...
Vistes apenas a
diminuta lagartixa...
E concluiu,
sorridente:
— Nada mais
tenho a dizer...
Livro: Bem-Aventurados
os Simples
Valérium / Waldo
Vieira.
Nenhum comentário:
Postar um comentário