Obsedo / OBSESSÃO

Obsedo

Se mediumeco estas agordo, obsedo estas ekvilibro de malsuperaj fortoj sin reciproke respegulantaj.

Estante fenomeno de pura kaj simpla reflekto, ĝi okazas ne nur en la direkto de la tiel nomataj mortintoj al la tiel nomataj vivantoj, ĉar efektive ĝi ofte aperas inter la enkarniĝintaj Spiritoj mem, sin reciproke subjugigantaj per la nevideblaj fadenoj de la sugestio.

La menso, kiu celas alian menson, kreas imagojn por iĝi rimarkata kaj komprenata, kaj ĝi ne bezonas la parolon kaj la agon por enŝoviĝi, ĉar, aplikante ripetadon, ĝi trafas la deziratan celon, sin projekciante sur tiun menson, kiun ĝi povas influi. Kaj se la celata menso alagordas al la kreiva ondo, kiu sur ĝin ĵetiĝas, ekestas vigla forto-cirkvito, en kiu parolo kaj agado fortikigas la reciprokecon, tiel formante la sorĉo-rondon, en kies limoj obsedanto kaj obsedato enfermiĝas, agante kaj reagante, unu sur la duan.

Ne ekzistas do unuflanka obsedado. Ĉiu tiaspeca okazaĵo nutras sin per pli aŭ malpli senmanka interŝanĝo.

Ju pli vigle estas tenataj la malsuperaj imagoj, de unu Spirito al la dua, en reĝimo de konstanta interŝanĝo, des pli profunda fariĝas la obsedo, ĉar ili ja foriĝas de la klara realo en la regionon de ombro, lasante sin regi de reciproka fascinado.

Simile okazas al ŝtono submetata al ĉizado. Ju pli ripetiĝas la movo de l’ ĉizilo, des pli funde kaviĝas la sulko fiksonta detale la bildon.

Ni ankoraŭ memoru la ordinaran diskon, en kies subtilaj entranĉaĵoj konserviĝas la sonoj gravuritaj por nia laŭplaĉa ripetado. La obsedita menso ofte similas la ebonitan platon, registrante ordonojn kaj avertojn de la obsedanto (ĉefe dum la ordinara dormo, kiam ni liberigas niajn reflektojn sen la kontrolo de nia periferia konscienco), kiujn ordonojn kaj avertojn la obsedato preskaŭ aŭtomate plenumas, same kiel pasivulo en magnetiza eksperimento plenumas posthipnotajn sugestiojn. 

Ju pli ni interne cedas al tiu aŭ tiu alia ideo, des pli forte ni al ĝi konvertiĝas kaj nin fordonas al ĝiaj celoj.

Ja tiamaniere ekestas strangaj perturboj, kiuj en multaj okazoj rezultigas malsanon kaj deprimon, aflikton kaj frenezon, krom ankaŭ krueleco kaj morto.

Ĉia obsedo komenciĝas per la malpreciza bildiĝo de aliula penso nin kaŝe trafanta. Hodiaŭ ia ombroguto, morgaŭ neta streko kaj poste vigla sceno, el kiu ni asimilas bedaŭrindajn sugestojn, kiuj nin enfermas en tenebrajn kirlojn.

Nepras do, ke ni kapablu sentime eviti la iluziojn de senfareco, ĉar la senokupa spegulo de nia ombra vivo povas longe kaptiĝi kaj koruptiĝi de la potencoj de l’ malbono, kiuj, nin vampirizante, etendas sur aliuloj la inferajn retojn de mizero kaj krimo.

Doni novan nutraĵon al la menso pere de nobliga studo kaj sin pacame dediĉi al senĉesa servado: jen la ideala formulo por liberiĝi de ĉiuj katenoj, ĉar per la akirado de benoj por la spirito kaj per la memvola helpo al la nin ĉirkaŭanta vivo ni ĉiam reflektos la Supron kaj fine antaŭeniĝos, de la mensa blindeco en la dian lumon de la Dia Vidado.

         Libro: Penso kaj Vivo

             Emmanuel / Chico Xavier  

OBSESSÃO 

Observando-se a mediunidade como sintonia, a obsessão é o equilíbrio de forças inferiores, retratando-se entre si.

Fenômeno de reflexão pura e simples, não ocorre tão-somente dos chamados mortos para os chamados vivos, porque, na essência, muita vez aparece entre os próprios Espíritos encarnados a se subjugarem reciprocamente pelos fios invisíveis da sugestão.

A mente que se dirige a outra cria imagens para fazer-se notada e compreendida, prescindindo da palavra e da ação para insinuar-se, porquanto, ambientando a repetição, atinge o objetivo que demanda, projetando-se sobre aquela que procura influenciar.

E, se a mente visada sintoniza com a onda criadora lançada sobre ela, inicia-se vivo circuito de força, dentro do qual a palavra e a ação se incumbem de consolidar a correspondência, formando o círculo de encantamento em que o obsessor e o obsidiado passam a viver, agindo e reagindo um sobre o outro.

Não há, por isto, obsessão unilateral. Toda ocorrência desta espécie se nutre àbase de intercâmbio mais ou menos completo.

Quanto mais sustentadas as imagens inferiores de um Espírito para outro, em regime de permuta constante, mais profundo o poder da obsessão, de vez que se afastam da justa realidade para o circuito de sombra em que entregam a mútuo fascínio.

É o mesmo que se verifica com a pedra quando em serviço de gravação. Quanto mais repetida a passagem do buril, mais entranhado o sulco destinado a perpetuar a minudência da imagem.

Lembremo-nos, ainda, do disco comum, em cujas reentrâncias sutis permanecem os sons fixados para repetição à nossa vontade.

Muita vez a mente obsidiada se assemelha à chapa de ebonite, arquivando ordens e avisos do obsessor (notadamente durante O sono habitual, quando liberamos os próprios reflexos, sem o controle da nossa consciência de limiar), ordens e avisos que a pessoa obsessa atende, de modo quase automático, qual o instrumento passivo da experiência magnética, no cumprimento de sugestões pós-hipnóticas.

Quanto mais nos rendamos a essa ou àquela idéia, no imo de nós mesmos, com maior força nos convertemos nela, a expressar-lhe os desígnios.

É assim que se formam estranhos desequilíbrios que, em muitas circunstâncias, concretizam moléstia e desalento, aflição e loucura, quando não plasmam a crueldade e a morte.

Toda obsessão começa pelo debuxo vago do pensamento alheio que nos visita, oculto. Hoje é um pingo de sombra, amanhã linha firme, para, depois, fazer-se um painel vigoroso, do qual assimilamos apelos infelizes que nos aprisionam em turbilhões de trevas. Urge, pois, que saibamos fugir, desassombrados, aos enganos da inércia, porque o espelho ocioso de nossa vida em sombra pode ser longamente viciado e detido pelas forças do mal que, em nos vampirizando, estendem sobre os outros as teias infernais da miséria e do crime.

Dar novo pasto à mente pelo estudo que eleve e consagrar-se em paz ao serviço incessante é a fórmula ideal para libertar-se de todas as algemas, pois que, na aquisição de bênçãos para o espírito e no auxílio espontâneo à vida que nos cerca, refletiremos sempre a Esfera Superior, avançando, por fim, da cegueira mental para a divina luz da Divina Visão.

Livro: Pensamento e Vida.

Emmanuel / Chico Xavier.