Fido / FÉ

Fido

Por trovi la bonon kaj asimili  ĝian lumon, ne sufiĉas agnoski  ĝian ekziston. 

Nepre necesas  ĝin serĉi  kun persisto kaj fervoro.

Neniu povas pridubi la elektron, sed por ke lampo lumigu  ĉambron oni sin helpas per konduktaj dratoj, kiuj transportu  ĝian forton, de la malproksima uzino  ĝis la interno de nia domo.

Fotografio estas nuntempe banala afero, sed, por ke la bildo fiksiĝu,  ĉe preparado de foto, estas necese, ke la gelata emulsio sentivigu la koncernan plakon.

La homa voĉo transsendiĝas radiofonie, de unu kontinento al alia, kun absoluta fideleco, sed por tio  ĝi nepre bezonas la elektronan kirlon, kiu, konvene subigita, transportas ĝian moduladon.

Ni do ne povas realigi ion ajn sen pozitiva konfido.

Sed kiel esprimi la fidon ? – oni multfoje demandas.

Fido ne havas difinon en la ordinara lingvo.

Ĝi estas forto naskiĝanta kun la animo, instinkta certeco pri la Dia Saĝo, kiu estas la saĝo de la vivo mem. Ĝi pulsas en  ĉiuj kreitoj, vibras en  ĉiuj aĵoj, montriĝas en la fendita kristalo, kiu humile rekunmetiĝas, kaj vidiĝas en la dehakita arbo, kiu iom post iom sin rebonigas helpe de la renovigaj leĝoj regantaj la Naturon.

Ĉiuj agoj de la ekzistado iel disvolviĝas sub la potenco de l’ fido.

Konfidante la forton de la printempo, la kampo kovriĝas per floroj.

La rivero, fidante la realecon de la fonto,  ĝin ne povas malhavi por fluigi sian larĝan, profundan torenton.

Ĉe la homo, la simpla manĝo estas spontanea ago de fido. Sin nutrante, li fidas la abdomenajn viscerojn, kiujn li ne vidas.

Ĉia sukceso en la socia kunvivado rezultas de la fido, kiun la kolektivo metas sur la respekton al la leĝaj preskriboj regantaj ilian vivon.

Se ni konscience utiligas tian potencon, tiam al ni eblas eviti longajn kurbiĝojn sur nia evolua vojo.

Tiucele, kia ajn nia religia koncepto pri Dio, nepre necesas plifortigi en ni la fidon al la bono, por respeguli ties grandecon.

Ni prezentu al ni la lenson kaj la Sunon. La astro de l’ tago egale disdonas siajn rimedojn, sed se ni konverĝigas  ĝiajn radiojn per ordinara lenso, ni ricevas pli potencan efikon.

La Eterna Bono same lumas al  ĉiuj, sed, koncentrante  ĝian forton sur nin pere de pozitiva, intima certeco, ni sendube pli efike respegulos ĝian gloron.

Ni do senlace strebu al ĝi, ne haltante ĉe malbono.

Senbranĉigita trunko proponas la samajn fruktojn, kiel tiuj produktitaj antaŭ la bato, kiu ĝin stumpigis.

La fonto atingas la riveron, dissolvante en la propran sinon la koton ĵetitan al ĝi.

Ni tenu nian koron en la viva akvo de la neelĉerpebla bono.

Ni serĉu la  bonan parton de la kreitoj, aferoj kaj okazaĵoj, kiuj trapasas nian ĉiutagan agadon. Tiel ni havos la spegulon de nia menso turnita al la bono, asimilanta ties eternajn trezorojn, kaj la feliĉo, kiu fontas el la malavara, aganta fido, liberigos nin el la katenoj de ĉia malbono,  ĉar tiam la bono, konstanta kaj pura, estos trovinta en ni fidindan reflekton.

Emmanuel / Chico Xavier (Libro: Penso kaj Vivo).

FÉ

Para encontrar o bem e assimilar-lhe a luz, não basta admitir-lhe a existência.

É indispensável buscá-lo com perseverança e fervor.

Ninguém pode duvidar da electricidade, mas para que a lâmpada nos ilumine o aposento recorremos a fios Condutores que lhe transportem a força, desde a aparelhagem da usina distante até o recesso de nossa casa.

A fotografia é hoje fenómeno corriqueiro; contudo, para que a imagem se fixe, na execução do retrato, é preciso que a emulsão gelatinosa sensibilize a placa que a recebe.

A voz humana, através da radiofonia, é transmitida de um continente a outro, com absoluta fidelidade; todavia, não prescinde do remoinho electrónico que, devidamente disciplinado, lhe transporta as ondulações.

Não podemos, desse modo, plasmar realização alguma sem atitude positiva de confiança.

Entretanto, como exprimir a fé? — indaga-se muitas vezes.

A fé não encontra definição no vocabulário vulgar.

É força que nasce com a própria alma, certeza instintiva na Sabedoria de Deus que é a sabedoria da própria vida.

Palpita em todos os seres, vibra em todas as coisas.

Mostra-se no cristal fracturado que se recompõe, humilde, e revela-se na árvore decepada que se refaz, gradativamente, entregando-se às leis de renovação que abarcam a Natureza.

Todas as operações da existência se desenvolvem, de algum modo, sob a energia da fé.

Confia o campo no vigor da primavera e cobre-se de flores.

Fia-se o rio na realidade da fonte, e dela não prescinde para a sua caudal larga e profunda.

A simples refeição é, para o homem, espontâneo ato de fé.

Alimentando-se, confia ele nas vísceras abdominais que não vê.

Todo o êxito da experiência social resulta da fé que a comunidade empenhe no respeito às determinações de ordem legal que lhe regem a vida.

Utilizando-nos conscientemente de semelhante energia, é-nos possível suprimir longas curvas em nosso caminho de evolução.

Para isso, seja qual for a nossa interpretação religiosa da ideia de Deus, é imprescindível acentuar em nós a confiança no bem para reflectir-lhe a grandeza.

Recordemos a lente e o Sol.

O astro do dia distribui equitativamente os recursos de que dispõe.

Convergindo-lhe porém, os raios com a lente comum, dele auferimos poder mais amplo.

O Bem Eterno é a mesma luz para todos, mas concentrando-lhe a força em nós, por intermédio de positiva segurança íntima, decerto com mais eficiência lhe retrataremos a glória.

Busquemo-lo, pois, infatigavelmente, sem nos determos no mal.

O tronco podado oferece frutos iguais àqueles que produzia antes do golpe que o mutilou.

A fonte alcança o rio, desfazendo no próprio seio a lama que lhe atiram.

Sustentemos o coração nas águas vivas do bem inexaurível.

Procuremos a boa parte das criaturas, das coisas e dos sucessos que nos cruzem a lide quotidiana.

Teremos, assim, o espelho de nossa mente voltado para o bem, incorporando-lhe os tesouros eternos, e a felicidade que nasce da fé, generosa e operante, libertar-nos-á dos grilhões de todo o mal, de vez que o bem, constante e puro, terá encontrado em nós seguro reflector.

Emmanuel / Chico xavier (livro: Pensamento e Vida).